هفت بار روح خویش را آزردم :
اولین بار زمانی بود که برای رسیدن به بلندمرتبگی خود را فروتن نشان می داد.
دومین بار آن هنگام بود که در مقابل فلج ها می لنگید.
سومین بار آن زمان که در انتخاب خویش بین آسان و سخت،آسان را برگزید.
چهارمین بار وقتی مرتکب گناهی شد، به خویش تسلی داد که دیگران هم گناه می کنند.
پنجمین بار آنگاه که به دلیل ضعف و ناتوانی از کاری سر باز زد،و صبر را حمل بر قدرت و توانایی اش دانست.
ششمین بار چهره ای زشت را تحقیر کرد،درحالیکه ندانست آن چهره یکی از نقابهای خودش است.
و هفتمین بار وقتی که زبان به مدح و ستایش گشود و انگاشت که فضیلت است .
کسانی که خود بسیارند ،
نیازی به هم وطن ندارند .
کسانی که خود آزادند ،
از زندان به ستوه نمی آیند .
آدم های اندکند
که به ازدحام محتاجند .
((دکتر علی شریعتی))
|
وقتی که هیچ نداری وقتی که دست هایت ویرانه هایی هستند بی هیچ انتظاری ، حتی بی هیچ حسرتی ، دیگر چه بیم آن که تو را آفتاب و ماه ننوازند ؟ وقتی میعادی نباشد ، رفتن چرا ؟ |
|
|
«دکتر علی شریعتی» |