شعر برگزیده سال

این شعر برگزیده سال ۲۰۰۵ شده توسط یک بچه آفریقایی:

وقتی به دنیا میام، سیاهم، وقتی بزرگ میشم، سیاهم،

       
                       وقتی میرم زیر آفتاب سیاهم وقتی می ترسم سیاهم

   وقتی مریض میشم سیاهم وقتی می میرم هنوزم سیاهم...

                     و تو آدم سفید... 

وقتی به دنیا می آیی صورتی ای وقتی بزرگ میشی سفیدی

                    وقتی میری زیر آفتاب قرمزی وقتی سردت میشه ابی ای

                    وقتی می ترسی زردی وقتی مریض میشی سبزی

                    ووقتی می میری خاکستری ای..

                    و تو به من می گویی رنگین پوست؟؟؟...

نامه های فروغ

 رفتم، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت

 راهی بجز گریز برایم نمانده بود

 این عشق آتشین پر از درد بی امید

 در وادی گناه و جنونم کشانده بود

***

دوست داشتن برتر از عشق

 … آتشهایی که می پزند، آتشهایی که می سازند ؛آتشهای سرد، خنک کننده ،خوب،

     پاک، روشن،نامرئی، . .. نیرو آن آتش عشق در خدا !! چه کسی به این پی برده   است

   آتش؟

  عشق در روح خدا ، آتشی که همه هستی تجلی آن است ،آتش گرم نیست ،داغ

  نیست .چرا؟

  نیازمندی در آن نیست ،تلاطم در آن نیست، نا استواری ، شک، تزلزل ،

   تردید ،نوسان ، وسواس،اظطراب ... نگرانی ،در آن نیست، اما آتش است ،آتشین تر از

  همه آتشها .آتشی که پرتو یک زبانه اش آفرینش است، سایه اش آسمان است،جلوه

   اش کائنات

   است،گرده خاکستر نازک و اندکش کهکشانها است... چه می گوییم ؟!!!

   این آتش عشق در خدا !یعنی چه؟آتش عشق که این جوری نیست ..... پس این آتش

   دوست داشتن است. آری.

    آتش دوست داشتن است،عجب ! ؟ منهم مثل همه عارف ها و شاعرها حرف

    میزدم.آتش عشق !؟ آنهم در خدا !؟

   نه ، آتش دوست داشتن است که داغ نیست ، سرد نیست، حرارت ندارد؛ چرا؟ که

   نیازمندی ندارد؛ که غرض ندارد؛ که رسیدن ندارد،که یافتن ندارد،که گم کردن ندارد ، که

   به دست آوردن ندارد ،که بکار آمدن و بدرد خوردن ندارد...

   (دکتر علی شریعتی)