از جبران...

زندگانی ام ساکت است.

جز کار کردن و قدم زدن کار دیگری ندارم.

هوس دیدن مردم را ندارم،

و احساس می کنم که در انتظار چیز تازه و

غریبی هستم که بخش ناسوخته ی روحم را بسوزاند.

می خواهم بیشتر بنویسم اما نمی توانم.

کمی ملولم و سکوت سیاهی روحم را فرا گرفته است.

ای کاش می توانستم سرم را روی شانه هایت بگذارم.

=============================

نامه ات دوران تازه ای در زندگی من گشوده است.

شعله های نامه ات مرا سرشار می کند.

حس می کنم بین ما و جهان اعلان جنگی شده است.

ما اما در پایان پیروز خواهیم شد.

ما فاتح خواهیم شد.

این را هم اکنون با ندای روحم بازگو می کنم.

من دیگر خیال پرواز نخواهم کرد

و این را یک ماه پیش قادر نبودم به زبان آورم.

دنیای خیال ها و رویاها زیباست، 

اما جایی هست که خداوند

در ماورای آن مأوا گزیده است.

پ ن:حرفهای جبران بیانگر حال و روز من است!

پ ن:خدایا ازت ممنونم خیلی خوشحالم!کمکم کن!