تو رازی و ما راز

پرده اندکی کنار رفت و هزار راز روی زمین ریخت.

رازی به اسم درخت،رازی به اسم پرنده،رازی به اسم انسان.

رازی به اسم هر چه که می دانی.و باز پرده فرا آمد و فرو افتاد.

و آدمی این سوی پرده ماند با بهتی عظیم به نام زندگی،که هر سنگ ریزه اش به رازی آغشته

بود و از هر لحظه ای رازی می چکید.

در این سوی رازناک پرده،آدمیان سه دسته شدند.

گروهی گفتند:هرگز رازی نبوده،هر گز نیست و رازها را نادیده انگاشتند و پشت به راز و زندگی زیستند.خدا نام آنها را گمشدگان گذاشت.

و گروهی دیگر گفتند:رازی هست اما عقل و توان نیز هست.ما رازها را می گشاییم.و مغرورانه رفتندتا گره راز و زندگی را بگشایند.خدا گفت:توفیق با شما باد،به پاس تلاشتان پاداش خواهید گرفت.اما بترسید که در گشودن همان راز نخستین وا بمانید.

و گروه سوم اما،سرمایه ای جز حیرت نداشتند و گفتند:در پس هر راز رازی هست و در دل هر راز رازی.جهان راز است و تو رازی و ما راز.تو بگو که چه باید کرد و چگونه باید رفت.

خدا گفت:نام شما را مومن می گذارم،خود،شما را راه خواهم برد.دستتان را به من بدهید.

آنها دستشان را به خدا دادند و خدا آنان را از لابلای رازها عبور داد و در هر عبور رازی گشوده شد.

و روزی فرشته ای در دفتر خود نوشت:زندگی به پایان رسید.و نام گروه نخست از دفتر ادمیان خط خورد،گروه دوم در گشودن راز اولین وا ماند و تنها آنان که دست در دست خدا دادند از هستی رازناک به سلامت گذشتند.

«عرفان نظری آهاری»