زینب...

سال ششم هجرت بود که تو پا به عرصه ی وجود گذاشتی ای نفر ششم پنج تن!

بیش از هر کس حسین از آمدنت خوشحال شد.دوید به سوی پدر و با خوشحالی

فریاد کشید:«پدر جان!پدر جان!خدا یک خواهر به من داده است!»

برای نامگذاری اسمت همه منتظر ماندند تا پیامبر از سفر بازگردد ...

وقتی که بازگشت، یک راست به خانه ی زهرا وارد شد،حتی پیش از سردن گرد و

غبار  سفر، از دست و پا و صورت.

پیامبر تو را چون جان شیرین،در آغوش فشرد،بر گوشه ی لبهای خندانت بوسه زد

و گفت: «نامگذاری این عزیز،کار خود خداست.من چشم انتظار اسم آسمانی او

 میمانم.»

بلافاصله جبرئیل آمد و در حالیکه اشک در چشمهایش حلقه زده بود،اسم زینب را

برای تو از آسمان آورد،ای زینت پدر!ای درخت زیبای معطّر!

پیامبر از جبرئیل سؤال کرد که دلیل این غصه و گریه چیست؟!

جبرئیل عرضه داشت:«همه ی عمر در اندوه این دختر می گریم که در همه ی

 عمرجز مصیبت و اندوه نخواهد دید.»

خانمی شده بودی تمام و کمال.و سالاری بی مثل و نظیر.

اگر کسی می گفت:عالمه،عارفه،فاضله،کامله،همه یذهنها تو را نشان می کرد

و چشم همه ی دلها به سوی تو بر می گشت.

این لقبها برازنده ی هیچ کس جز تو نبود که هیچ کس واجد این صفات،در حد و

اندازه ی تو نبود.نظیر نداشتی و دست هیچ معرفتی به کُنه ذات تو نمی رسید.

صبری که تو داشتی هیچ کسی نداشت!وقتی که پسرانت(عون و محمد)در

  کاروان حسین (ع)شهید شدند...ذوق می کنی از این همه استواری و صلابت و

این اشک که می خواهد از پشت پلکها سرازیر شود،اشک شوق است اما اشک 

شیون و آه، همان چیزهایی هستند که در این لحظه نباید خودی نشان دهد.

 آه ای زینب تو چه بودی! با تو چه کردند!

السلام علیک یا زینب کبری!

منبع:کتاب آفتاب در حجاب(مهدی شعبانی)