بی مقدمه

    کوچیک تر که بودم فکر می کردم بارون اشک خداست ولی مگه خدا هم گریه می کنه؟

    چرا باید دل خدا بگیره؟!!! دوست داشتم زیر بارون قدم بزنم تا بوی خدا رو حس کنم

    اشک خدا رو تو یه  کاسه جمع کنم تا هر وقت دلم گرفت کمی بنوشم تا پاک و آسمانی

    شوم! آسمان که خاکستری میشد دل منم ابری میشد. حس می کردم که آدما دل

    خدارو شکستند ویا از یاد خدا غافل شدند همه می گفتند باران رحمت خداست

    ولی حس کودکانه من می گفت:خدا دلش از دست آدما گرفته!!!

«نماز»

   باز بغضهایم بوی ترانه میدهد و باز بهانه هایم بوی عشق.

   هر وقت تو را میبویم بوی خوش هزار مستانه شانه ام را نوازش میدهد.اما چه کنم

   که بسیاری اوقات با تو ام و یا از تو دورم،نماز میخوانم و بویی نمیشنوم.و آن لحظه

  انگار قلبم به اندازه هزاران بغض بر سینه ام سنگینی میکند و آرزویم با تو بودن و در

   حین با تو بودن همراهت بودن است.

   که ای تمام آرزوهایم،ای می هستی بخش مستم کن،هستم کن،یا نه! هستی ام را

  بگیر و مستم کن و با تو میگویم دلم تنگ بی خبریست در تو بودن،بی خبری از خود و

  هر چه هست،و بی خبر از یاد دُعا و دَعا.

   ای معبود بی همتا اگر خواهی که باشم بی او مرا آنی مگذار که تو خود مرا آفریده ای

 برای او و با او بودن،نمیدانم چگونه وصفت کنم که زبانم از ذکر تو خالیست و دلم در یاد

    تو آنی.

  سوار بر مرکب عشق و به عرش رسیدن،اصل وصل است و رحمت الهی،بوییدن گلهای

  عشق و معرفت،چشیدن از شبنم برگهای معصومیت.

  نماز عین نیاز است،عین تهی شدن از غیر.مبادا این موهبت اول وقت را ندیده بگیریم.

«غروب دلتنگی»

 دیروز باز به یاد گذشته ها به غروب سر زدم.این بار او جور دیگری بود گویی خیلی دلش

 گرفته بود چون بلافاصله من را که دیدشروع کرد به اشک ریختن و ازدل تنگی هایش

 برایم گفتن.

  می گفت دیگر از غروب بودن هم خسته شده،از اینکه حتی انسان ها هم به محض

 دیدن غروب به یاد دلتنگی هایشان می افتند.از اینکه حتی در نوشته ها و رویاهم غروب

  به رنگ نارنجی است.

  او می گفت و اشک می ریخت اشک هایش به رنگ نقره ای بود .آن قدر زیبا و روشن

  بود اشکهایش که مانند آینه ای خودم را در آن می دیدم .آه آنقدر با سوز و ناله حرف

  می زد که دل سنگ هم آب می شد. دیگر طاقت دیدن این همه ناراحتی هایش را

  نداشم.این بار از او اجازه گرفتم و من حرف زدم از اینکه غروب با همه دلتنگی هایش

  چقدر زیباست .آن قدر که اگر کسی باچشم باز به غروب نشان دادم دید که چقدر از

  زیبایی های خود غافل بوده او دیگر هیچ حس بدی ازخود نداشت او خود را آن قدر بزرگ

  می دید که حتی می خواست این بار،این دلتنگی انسانها را هم به غروب برساند نگاه

  کند گویی خدا را می بیند.ولی او باز هم نمی خواست باور کند.این بار قلمی را برداشتم

  و عکس زیبای غروب را با همه ی جزئیاتش کشیدم تا آن روز خودم هم فکر نمی کردم

  نقاشی به این خوبی باشم ولی وقتی آن را به غروب نشان دادم دید که چقدر از زیبایی

  های خود غافل بوده او دیگر هیچ حس بدی ازخود نداشت او خود را آن قدر بزرگ

  می دید که حتی می خواست این بار،این دلتنگی انسانها را هم به غروب برساند.

(منبع:چند سایت مختلف)