نامه های فروغ

 رفتم، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت

 راهی بجز گریز برایم نمانده بود

 این عشق آتشین پر از درد بی امید

 در وادی گناه و جنونم کشانده بود

***

 رفتم، که داغ بوسه پر حسرت ترا

 با اشک های دیده ز لب شستشو دهم

 رفتم که ناتمام بمانم در این سرود

 رفتم که با نگفته بخود آبرو دهم

***

  رفتم مگو، مگو، که چرا رفت، ننگ بود

  عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما

 ا ز پرده خموشی و ظلمت، چو نور صبح

 بیرون فتاده بود به یکباره راز ما

***

     رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم

 در لابلای دامن شبرنگ زندگی

 رفتم، که در سیاهی یک گور بی نشان

 فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

***

 من از دو چشم روشن و گریان گریختم

 از خنده های وحشی توفان گریختم

 از بستر وصال به آغوش سرد هجر

 آزرده از ملامت وجدان گریختم

***

 ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز

 دیگر سراغ شعله آتش ز من مگیر

 می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم

 مرغی شدم به کنج قفس بسته و اسیر

***

 روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش

 در دامن سکوت به تلخی گریستم

 نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها

 دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم