رویا...

با امیدی گرم و شادی بخش

با نگاهی مست و رویایی

دخترک افسانه می خواند:

نیمه شب در کنج تنهایی

بیگمان روزی ز راهی دور

می رسد شهزاده ای مغرور

می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر

ضربه ی سم ستور باد پیمایش

«فروغ فرخ زاد»

باز هم به خاطر بهترینم «رویا» نوشتم!!!